Fjallferð hófst í Grímsnesi föstudaginn 13. september. Bjarni Bjarnason fór fyrir Þóroddsstaði, með þrjá hesta og tíkina Týru frá Hrepphólum. Hestarnir eru ungir, sex og sjö vetra gamlir: Albræðurnir Láki og Glúmur, synir Veru og Ófeigs frá Þorláksstöðum. Þriðji hesturinn var Rómur, sonur Harnar og Þórodds. Allir reyndust þeir afbragðsvel.
En það var raunar ekki aðalerindið að segja frá því, enda sjálfsagt fremur hlutverk fjallmannsins sjálfs að tíunda kosti hesta og hunds. Hins vegar rennur mér blóðið til skyldunnar að birta hér Austurleitarvísur Gylfa bróður míns, ortar eftir fjallferðina í fyrra – með þessum formála:
Nú eru göngur hafnar fyrir norðan, reyndar af sérstökum ástæðum. Vonandi fer allt vel þar um slóðir. Eftir hálfan mánuð eða svo hefst eðlilegur gangnatími. Ég átti þess kost að smala með Grímsnesingum í fyrra, sem afleysingamaður fyrir Þóroddsstaðabændur í Austurleit. Það var ógleymanlegt, enda hvergi að finna jafn glæstan afrétt og afréttur Laugdæla og Grímsnesinga óneitanlega er. Að lokinni þeirri fjallferð samdi ég eftirfarandi vísur, sem ég birti hér af því tilefni að styttist óðum í brottför Austurleitarmanna að nýju. Ég mun hugsa til þeirra:
Austurleitarvísur
Fjallferð Austurleitar á Grímsnessafrétti
Austurleitin enn skal halda inn til fjalla,
um birkihlíðar, bratta stalla,
bunulæki, gil og hjalla.
Hófasláttinn herða má við háar brúnir
Hrossadals, í friðinn flúnir
fjallmenn, samt við öllu búnir.
Kætir geð að komast inn úr Klukkuskarði.
Um hvað rætt þó engan varði,
og eitthvað lækki pelans kvarði.
Leiðin síðan liggur norður Langadalinn.
Faðma allan fjallasalinn.
Fegurst þessi afrétt talin.
Undir kvöldið lenda Kerlingar við kofa.
Jafnan farið seint að sofa
og sungið eins og raddbönd lofa.
Kamarinn í Kerlingu er kúnst að nýta:
Þú berar úti bossann hvíta
og bakkar inn, til þess að skíta.
Aftur sama aðferð þegar út er farið;
á hækjum sér, með höfuð marið
og helgidæmið allt óvarið.
Héðan fjallmenn hálfan ríða hring um Breiðinn.
Kargaþýfð og löng er leiðin.
Já, lystug verður blóðmörssneiðin.
Skeiðið renna, skála undir Skriðuhnjúki.
Flæðir þaðan mosinn mjúki,
móðir jörð sem þakin dúki.
Höfuð ber og herðar yfir, Hlöðufellið.
Það augum kastar, ansi brellið,
yfir hraun og jökulsvellið.
Á feti ríður flokkurinn á Fífilvelli.
Tign er yfir Tjaldafelli
sem tekur undir smalans gelli.
Ei lokka Skersli. Lengra sér til Lambahlíða.
Þangað ekki þarf að ríða
þó að „sjáist“ kindur víða.
Skyggnst er um af Sköflungi og Skjaldbreið líka.
Spariklæðum fjöllin flíka.
Fegurð sem á enga líka.
En skelfing líkjast skítahraukum Skefilfjöllin!
Eins og hafi hægt sér tröllin
á harðaspretti suður völlinn.
Teygist líka töluvert úr Tindaskaga
enda tröllin oft að plaga
iðrakveisur, forðum daga.
Hrafnabjargahálsinn þykir hörmung sveitar
sem blá af kulda bráðum neitar
að bíða komu Vesturleitar.
Öræfanna úti brátt er ævintýri.
Kveður fjallaheimur hýri
er heilsar smölum Kringlumýri.
Að lokum þarf að lóna suður Lyngdalsheiði.
Jafnan ber þar vel í veiði,
vænir dilkar á því skeiði.
Rökkurvökur, rómur hás og rassinn sári!
Þokkalegur, þessi fjári,
en þeginn vel á hverju ári.
Þó að smalar þvældir gerist, þverri kraftur,
í skinni brennur brátt hver kjaftur
og bíður þess að fara aftur.
-Gylfi Þorkelsson.